ဖိုးသိႀကား ဆက္မက္ခ်င္ေသာ အိပ္မက္မ်ား(၂)
ကြ်ီ..
အလြန္တရာ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွေသာ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီး၏ ဆင္၀င္ေအာက္
သို႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဇိမ္ခံကားတစီး ထိုးဆိုက္လာသည္။ ကားမွာ ျမန္မာျပည္ထုတ္ကားပီပီ တန္ဖိုးမွာ
မနည္းလွေပ။ ျပည္ပႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထိုကားအမ်ိဳးအစားကို သြင္းခ်င္ေသာ္လည္း တန္ဖိုး
ႀကီးမားလွသျဖင့္ အေ၀းမွပင္ သားေရက် ေမွ်ာ္ေငးေနႀကရ၏။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ အဆိုပါကားမ်ားကို
ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုမွ စီးႏိုင္ႀကသည္။ စီးႏိုင္ႀကေပမွာေပါ့.. ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦး၏ တေန႔ ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ
မွာ ေထာင္ခ်ီလ်က္ ရွိသည္ကိုး..။
ေရွးယခင္ကေတာ့ ကားေစ်းကြက္မွာ ဂ်ာမဏီတို႔ ဂ်ပန္တို႔က ထိပ္ဆံုးတြင္ရွိေသာ္လည္း ျမန္မာ့ကား
မ်ား ကမာၻ႔ကားေစ်းကြက္ကို ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာျပီးသကာလ အဆိုပါႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေနာက္ေကာက္
က်ကုန္ေတာ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ယင္းတိုင္းျပည္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္မွ ကားမ်ားကို ျပန္လည္ တင္သြင္း
ေနရသည္အထိ ျဖစ္ကုန္က်ေတာ့သည္။
ကားေပၚမွ လူတဦး ဆင္းလာသည္။ ထိုသူကား ဖိုးသိႀကားေပတည္း.. ဖိုးသိႀကားသည္ ေလဆိပ္ မိန္း
အေဆာက္အဦး အတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ အတြင္းမွာေတာ့ အဲယားကြန္း စိမ့္ေနေအာင္ ေအးလွ
သည္။ ေအာက္မွာ ခင္းထားေသာ မွန္မ်ားမွာလည္း သြားမ်ားကိုပင္ ေရတြက္ႏိုင္ေလာက္သည္အထိ
ေျပာင္လက္လွေပသည္။ ဖိုးသိႀကားသည္ ေရွးဦးစြာ မိမိသိလိုေသာ ခရီးစဥ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဒီဂ်စ္
တယ္ တီဗြီႀကီးမ်ားမွတဆင့္ ရွာႀကည့္လိုက္သည္။ တီဗြီႀကီးမ်ားကို ေနရာအႏွံအျပားတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား
သည္။ ဒါမွလည္းအဆင္ေျပလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႔ တေန႔တေန႔ ပ်ံသန္းေနသည့္ ခရီးစဥ္မ်ားမွာ
မ်ားျပားလြန္းလွသည္။ Terminal ၅ခုထားရွိတာေတာင္ မေလာက္။ ထို႔ေႀကာင့္ ေနာက္ထပ္ ခရီးစဥ္မ်ား
ေျပးဆြဲလို႔ရေအာင္ Terminal ၂ခု ထပ္ေဆာက္လ်က္ရွိ၏။ ယခုဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္ႀကီးမွာ ေန႔စဥ္ ခရီးစဥ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေျပးဆြဲေနေသာ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုးေလဆိပ္ႀကီး၊ ကမာၻ႔
အေကာင္းဆံုး ေလဆိပ္ႀကီးအျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္ထားေပသည္။ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ ေလဆိပ္ႀကီး
မ်ားျဖစ္ေသာ ခ်န္ဂီေလဆိပ္၊ ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္၊ ကြာလာလမ္ပူေလဆိပ္၊ အင္ခြ်န္းေလဆိပ္ စ
သည့္ေလဆိပ္ႀကီးမ်ားမွာ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔ မႀကာမဏ လာေရာက္ ေလ့လာ
အတုယူႀကရ၏။
ဖိုးသိႀကားသည္ ခရီးစဥ္မ်ားကို ႀကည့္ရွဳ မွတ္သားလိုက္ျပီး မိမိသြားေရာက္ရမည့္ Terminal 1 သို႔
ေျပးဆြဲေနသည့္ မိုးႀကိဳးရထား စီးရန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ရထားမွာ ေလာေလာဆယ္ Terminal ၅ ခု
အတြက္ ၅လိုင္းေျပးဆြဲေနသည္။ ဖိုးသိႀကား ၂မိနစ္ခန္႔ ရထားစီးျပီးေနာက္ Terminal 1 သို႔ေရာက္
ရွိသြားေလ၏။ အခ်ိန္ကို ႀကည့္လိုက္ေတာ့ စကၤာပူေလေႀကာင္း(Silk Air) ဆိုက္ရန္ လိုေသးသည္။
ဆာဆာ ရွိသျဖင့္ အနားမွာရွိသည့္ Vending Machine မွ Starbucks Coffee တခြက္ ဘာဂါတ
လံုး ထုတ္ယူလိုက္ျပီး နားေနခန္းသို႔ လွမ္းလာခဲ့သည္။ နားေနခန္းအတြင္းတြင္ တေယာက္စာ အခန္း
ေလးမ်ား ကန္႔ေပးထားျပီး အခန္းထဲတြင္ စားပြဲ၊ ဆိုဖာကုလားထိုင္ ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ အင္တာနက္၊ ဖုန္း
ႏွင့္ သတင္းစာ မဂၢဇင္းမ်ားကို စံုလင္စြာ ထားရွိေပးထားသည္။ ဖိုးသိႀကားသည္ ဘဂါကို တကိုက္
ေကာ္ဖီ တက်ိဳက္ေသာက္လိုက္ျပီး စားပြဲေပၚရွိဖုန္းျဖင့္ စကၤာပူကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ဟဲလို.. ေအး..ဟုတ္တယ္.. ငါဖိုးသိႀကား.. ခုေလဆိပ္ကေန ဆက္ေနတာ.. ဒီေန႔အသုတ္က အ
ေယာက္ ၅၀ ေနာ္.. က်န္တာကို ေနာက္လက်မွ ဒီကႏွစ္ျပည့္လို႔ ျပန္မယ့္သူေတြ ျပန္ပို႔ျပီးမွ ထပ္ေခၚ
မယ္..။ ေအး.. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းအတြက္ပဲ Poly ေက်ာင္းဆင္းေတြ
စုထားလိုက္..။ ဟင့္အင္း.. Factory ေတြအတြက္က “စ” လံုးေတြကို မသံုးေသးဘူး။ အျဖဴေကာင္
ေတြကို ခ်ိတ္ထားတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး.. ေအး ေလယာဥ္ဆိုက္မွ ဖုန္းထပ္ဆက္
လိုက္မယ္.. ဒါပဲ..” ဂြပ္..
ဖိုးသိႀကားလည္း လက္က်န္ ေကာ္ဖီႏွင့္မုန္႔ကို စားလိုက္ျပီး အင္တာနက္မွတဆင့္ ကမာၻ႔ဖလားေျခစစ္
ပြဲကို Live ႀကည့္ေနလိုက္သည္။ ခဏႀကာေသာ္ လက္ကိုင္ဖုန္းမွ အသံျမည္လာသည္။ “ဟဲလို.. ေအး
ခ်က္စူ.. မင္းလည္း ေလဆိပ္ေရာက္ေနတာလား.. ေအး ဟုတ္တယ္ ဘယ္ Terminal လဲ 1 မွာလား
ေအး..လာခဲ့မယ္.. စားေသာက္ခန္းကပဲ ေစာင့္ေန.. အုန္းခင္.. ခ်ီးယူ..”
ဖိုးသိႀကားသည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခ်က္စူ စာင့္ေနသည့္ စားေသာက္ခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရန္လာႀကေသာ ႏိုင္ငံစံုမွ အလုပ္သမားမ်ားကို ဟိုတစုဒီ
တစုျဖင့္ ႀကိဳမည့္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနႀကသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ႀက
မည့္ မေလးမ ေလးမ်ား။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွာ စာပြဲထိုးႀကမည့္ စလံုးမေလးမ်ားမွာ တြတ္ထိုးေန
ႀကသည္။ အျဖဴေကာင္မ်ားမွာလည္း ေလဆိပ္အတြင္း ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္.. ၎တို႔၏ ေလဆိပ္ေလး
မ်ားႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္း အ့ံႀသေနႀကသည္။
ျပည္တြင္းမွ ျမန္မာကုမၸဏီမ်ားမွာ မိမိတို႔ေခၚထားေသာ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားမ်ားကို ေခါင္းမူးသည္
အထိ လိုက္လံ ရွာေဖြေနႀကသည္။ ဆ၀ါသီခမ္း ယိုးဒယားကပါ ေဆးသုတ္ဖို႔ လာတာပါ..။ ဆလာမတ္
ဒါတန္း.. မေလးရွားကပါ.. အမဲသား ခုတ္ဖို႔ပါ။ စကၤာပူရာ.. စလံုးေတြပါခင္ဗ်.. သံခ်ည္သံေကြးနဲ႔ ပန္း
ရံအတြက္ပါ။ စသည္ျဖင့္ က်တ္မွတ္ထားေသာ မေတာက္တေခါက္ ျမန္မာစကားကို အိုးနင္းခြက္နင္း
ႀကိဳးစား ေျပာႀကရွာသည္။
ဖိုးသိႀကားစားေသာက္ခန္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ခ်က္စူမွာ ဘီယာေသာက္ေနသည္။ လာသူငယ္ခ်င္းထိုင္
အနားသို႔ စားပြဲထိုးမေလး ေရာက္လာသည္။
“ဘာသံုးေဆာင္မလဲရွင့္..”
“ရာသီဥတုကပူတယ္။ ဘီယာပဲေသာက္မယ္.. ျမန္မာဘီယာခ်.. ေႀသာ္ ေရာေသာက္ဖို႔အတြက္ ေအ
ဘီစီတဗူးပါယူခဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” ျမန္မာစကားကို စလံုးသံ ခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ စလံုးတရုတ္မေေလး ေျပာဆိုျပီး ထြက္သြားေလသည္။
“ခ်က္စူ မင္းလဲ အျမဲတမ္း ေသာက္ေနတယ္လို႔ ႀကားတယ္ေနာ္.. သတိထားဦး ဂိန္သြားမွ ဟုတ္ေပ့
ျဖစ္ေနမယ္..”
“မေသာက္ပါဘူးကြ မင္းကလဲ ငါက တပါတ္မွ ၂ရက္ပဲေသာက္တာ”
“ဘယ္ရက္ေတြလဲ?”
“ေနပူတဲ့ရက္ရယ္ မိုးရြာတဲ့ရက္ရယ္ေလ”
“လခြီး.. မင္း၂ရက္ကလည္း မိုးအုံ႔မွပဲ မေသာက္တာေပါ့”
“မိုးအုံ႔ရင္ေတာ့ ၀ီစကီပဲေျပာင္းေသာက္တယ္ ဟီး ဟီး ေနစမ္းပါဦး မင္းက ငါ့က်ေျပာတယ္။ မင္းက်
ေတာ့ေရာ”
“ေဟ့ေကာင္.. ငါကမင္းလိုမဟုတ္ဘူး.. ႀကံဳမွေသာက္တာ”
“မႀကံဳရင္ေကာ”
“မႀကံဳရင္ လိုက္ရွာတယ္ေလ.. ႀကံဳေအာင္လို႔..ဟိဟိ”
“ဟား ဟား ဟား.. ကဲခု ႀကံဳသြားဘီဆိုေတာ့ လာထား.. ခ်ီးယားစ္”
“ဒါနဲ႔ ခ်က္စူ မင္းဘယ္ေကာင္ေတြသံုးဖို႔ ေခၚထားတာလဲ”
“စလံုးေတြေလ.. ငါ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း ခ်ဲ႔မလို႔.. ႏြားျခံေတြအတြက္ လူလိုလို႔.. မင္းကေရာ”
“ငါလည္း ဒီတေခါက္ စလံုးေတြပဲ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ေလ”
“မင္း 'က'ႀကီးေတြ ေရာမေခၚဘူးလား”
“ေခၚထားတာေပါ့ကြ ဟိုတေလာက ေခၚထားတယ္.. ကႀကီးနဲ႔ စလံုးကို ေရာျပီး သံုးရတာေပါ့.. ဒါမွ
Balance ျဖစ္မွာ.. ေနာက္ျပီး သူတို႔ႏိုင္ငံေတြက သမၼတေတြကိုယ္တိုင္ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြကို တို႔
ႏိုင္ငံမွာ ေခၚျပီး သံုးပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားတယ္ေလ..။ အေရွ႔သားျခင္းလည္း ကူညီရမယ့္ ၀တၱရား
လည္းရွိေတာ့ ဒီလိုပဲ ဦးစားေပး ေခၚခုိင္းေနရတာေပါ့ကြာ..”
“ေအး.. ဟုတ္တယ္ကြ.. ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ Factory ေတြမွာပါ Calling ဖြင့္ေပးဖို႔ လႊတ္ေတာ္မွာ
အႀကံျပဳလႊာ တင္ခိုင္းရမယ္။ အျဖဴေကာင္ေတြထက္စာရင္ စလံုးတို႔ မေလးတို႔ ကႀကီးတို႔ ယပလက္
တို႔ ဖဦးထုတ္တို႔က ပိုတန္တယ္ကြ.. ေလာေလာဆယ္ မတတ္ေသးေပမယ့္ ဒီလိုပဲ သင္ေပးျပီး ခိုင္း
ရမွာပဲ.. အျဖဴေကာင္ေတြကို ပညာရွင္ပိုင္းေလာက္ပဲ ခိုင္းရမယ္.. ဒါထက္ တို႔ႏိုင္ငံက အိမ္ရွင္လုပ္
မယ့္ လာမယ့္ ကမာၻ႔ဖလားေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲအတြက္ ကြင္းအသစ္ေတြ ေဆာက္ဖို႔ မင္းတို႔ကုမၸဏီက
ေလလံရထားတယ္ဆို..”
“ေအး.. ဟုတ္တယ္.. ဂ်ပန္ကုမၸဏီတခုနဲ႔ အက်ိဳးတူေပါ့.. ပရိတ္သတ္ တသိန္းေက်ာ္ဆန္႔တဲ့ ကြင္း
ေတြခ်ည္းပဲ ေဆာက္ရမွာ.. ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းကလည္း ဖလားမွန္းထားတာ။ ဗိုလ္လုပြဲေရာက္
ဖို႔လည္း က်ိန္းေသေတာ့ ပရိတ္သတ္ကေတာ့ မျပည့္မွာ မပူရဘူးေလ..”
ဖိုးသိႀကားလည္း ေျပာရင္း အာေျခာက္လာသျဖင့္ ဘီယာပုလင္းကို လက္လွမ္းလိုက္ရာ...
“ခြမ္း” ဘီယာခြက္မွာ လက္ျဖင့္တိုက္မိျပီး ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။
“ခြမ္း...”
ဖန္ခြက္က်ကြဲသံေႀကာင့္ ဖိုးသိႀကားတေယာက္ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ တေရးႏိုးေရငတ္ေသာ္
ေသာက္ရန္ အဆင္သင့္ထားသည့္ ဖန္ခြက္မွာ စားပြဲေပၚတြင္မရွိေတာ့..။ လူတကိုယ္လံုးမွာလည္း
ေခြ်းမ်ားက သႀကၤန္က်ထားသကဲ့သို႔ ရႊဲရႊဲစိုလ်က္..။ မည္သည့္ အခ်ိန္က မီးပ်က္ေနသည္မသိ။ နေဘး
မွာဖြင့္ထားခဲ့ေသာ ပန္ကာမွာ ရပ္တန္႔ေနေလျပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုးမွာေတာ့ ေမွာင္မဲလ်က္...
“ေႀသာ္.. ငါအိပ္မက္ မက္ေနခဲ့တာပါလား.. လက္ေတြ႔မွာေတာ့.. ဟင္း..... ဖိုးသိႀကားသည္ သက္ျပင္း
ရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ရင္း မိုးမလင္းေသးေသာ ညတညကို ကုန္ဆံုးဖို႔ ႀကိဳးစား အိပ္စက္လိုက္ရျပန္ေတာ့သတည္း..
(ဖိုးသိႀကား၏ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္သက္သက္သာ ျဖစ္ပါေႀကာင္း)
အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ...ဖိုးသိႀကား(24/03/2012)
