ထိုေန႔ညတြင္ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းခ်က္စူအိမ္သို႔ေရာက္လာေလသည္။"လာ..ေယာက္ဖ
မင္းႏွမစာဥမပါဘူးလား.ငါသတိရေနတာ.ကြ.ဟဲ.ဟဲ"ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း
မ်ားျဖစ္သျဖင့္ေျပာမနာဆိုမနာမ်ားျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ယခုအခါတြင္ခ်က္စူမွာျပန္လည္ေနာက္
ေျပာင္ျခင္းမျပဳသျဖင့္ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲထင့္သြားသည္။သူငါ့ကိုအရင္လိုသေဘာမထားႏိုင္
ေတာ့လို႔လား..အေနေ၀းလို႔စိမ္းသြား တာလားေ၀ခြဲမရျဖစ္သြားသည္။"သူငယ္ခ်င္း..မင္း
ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးသြားလို႔လား""မဟုတ္ပါဘူး.ငါမင္းကိုေျပာျပမယ္..ငါ့ညီမစာဥေလာကႀကီးထဲ
ကေနထြက္ခြာသြားရျပီ....သူငယ္ခ်င္းရယ္." ဘာ..ဘာေျပာတယ္.စာဥမရွိေတာ့ဘူးဟုတ္
လား..ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲသူငယ္ခ်င္းရယ္"အမွန္ေတာ့စာဥသည္ကြ်န္ေတာ့္၏ကစားေဖာ္
ကစားဖက္တဦးျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ့္ထက္၂ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေသာေႀကာင့္ညီမတေယာက္လို
ခ်စ္ရသူလည္းျဖစ္သည္။ယခုစာဥဆံုးျပီဆိုတာဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။"ေျပာပါဦး
သူငယ္ခ်င္းရယ္.အေႀကာင္းစံုကို." ခ်က္စူမွာအံတခ်က္ႀကိတ္လိုက္ရင္းဒီလိုကြ.ငါ့ညီမေလးဆံုး တာေသြးရိုးသားဆံုးတာမဟုတ္ဘူးကြ..မသမာသူလူတစုရဲ႔ရက္စက္ယုတ္မာမွဳေႀကာင့္ငါ့ညီမ
ေလးေႀကြလြင့္ခဲ့ရတာ..တေန႔ေပါ့ကြာ..ခ်က္ႀကီးသည္အတိတ္သို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။
ထိုေန႔ကမိုးသည္းသည္းမဲမဲရြာေနသည္။နက္ျဖန္လျပည့္ေန႔တြင္အိမ္၌ဆြမ္းကပ္ရန္အတြက္စာဥ တေယာက္အလုပ္မ်ားေနသည္။ဆရာေတာ္မွာမွိဳအရမ္းႀကိဳက္သည္..ထို႔ေႀကာင့္နက္ျဖန္ဆြမ္းပြဲ
တြင္မွိဳဟင္းတခြက္ပါႏိုင္ေစရန္စာဥမိွဳခူးရန္ေတာထဲသို႔ထြက္ခဲ့ေလသည္။။ခါတိုင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္
သြားေလ့ရွိေသာ္လည္းဒီေန႔မွာေတာ့မိုးကလည္းရြာေနသျဖင့္ဘယ္သူမွမေခၚေတာ့ပဲတေယာက္
ထဲထြက္ခဲ့ေလ၏..သို႔ႏွင့္ေတာထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ရြာသာမ်ားေတာထဲထင္းခုတ္သြားလွ်င္စခန္းခ်
ေသာတဲေလးေအာက္တြင္မွိဳမ်ားေျမာက္မ်ားစြာေပါက္ေနသည္ကို၀မ္းသာအားရေတြ႔ရေလသည္
လြန္ခဲ့ေသာ၂ရက္မွစ၍မိုးဆက္တိုက္ရြာေနေသာေႀကာင့္ရြာသားမ်ားေတာသို႔မ၀င္သည့္အတြက္
ယခုကဲ့သို႔မွိဳႀကီးမ်ားမွာခူးမဲ့သူမရွိျဖစ္ေနႀကသည္။စာဥမွာ၀မ္းသာအားရျဖင့္ပါလာသည့္ေတာင္း
ကိုခ်ကာမွိဳပြင့္မ်ားကိုခူးလိုက္ေတာင္းထဲထည့္လိုက္ျဖင့္တေယာက္ထဲပီတိေတြေ၀ေနေတာ့သည္။
မည္မွ်ႀကာသြားသည္မသိေနာက္မွခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္သံေႀကာင့္လွည့္ႀကည့္လိုက္ေသာ္သူႀကီး
သား ဖိုးစစ္ႏွင့္အေပါင္းအပါတစုစာဥကိုစူးစူးစိုက္စိုက္ႀကည့္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရေလ၏..
ဖိုးစစ္တို႔လူစုမွာသူ႔အေဖသူႀကီးဦးေရႊသန္းအရွိန္အ၀ါျဖင့္ရြာတြင္ထင္တိုင္းႀကဲေနႀကသူမ်ားျဖစ္
သည္..အရက္ေသာက္.ဖဲရိုက္.ႀကက္တိုက္မိန္းခေလးမ်ားကိုေျခေတာ္တင္..စသည္ျဖင့္မ
ေကာင္းမွဳဒုစရိုက္မွန္သမွ်ကိုကန္ထရိုက္ဆြဲထားႀကသူမ်ားျဖစ္သည္.ဟိုတေလာကလည္း
ရြာအေရွ႔ဖ်ားမွကိုကရင္တို႔ႏွင့္ရန္ျဖစ္ေသးသည္.တဖန္ရြာေျမာက္ဖ်ားမွကိုစိုင္းတို႔ဆီမွအရင္လို
ေဆးေျခာက္တို႔ဘိန္းတို႔မရေတာ့သျဖင့္တက်က္က်က္.ယခုတဖန္မက္ေခါင္အရက္ေရာင္း
ေသာရြာေျမာက္ဖ်ားမွကိုဒူး၀ါးတို႔ဆိုင္တြင္အရက္သြားေသာက္ရာအရက္ကုန္ေနျပီဟုေျပာ
လိုက္သျဖင့္စိတ္ဆိုးကာဆိုင္ကိုမီးရွိဳ႔ဖ်က္ဆီးမယ္ဟုႀကိိမ္းေမာင္းကာထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့က်ားေရွ႔တြင္မွေမွာက္ရက္လဲေသာစာဥမွာ၎တို႔၏သားေကာင္ျဖစ္ေလေတာ့ျပီ။
ဖိုးစစ္မွာစာဥရွိရာသို႔တလွမ္းျခင္းလွမ္းလာေနသည္။ပါးစပ္မွလည္းအရက္န႔ံကတထာင္းေထာင္း မ်က္ႏွာမွာေတာ့ရမက္ခိုးမ်ားေ၀လ်က္.သူ႔တပည့္လူရမ္းကားမ်ားမွာလည္းစာဥေျပးေပါက္မရွိ
ေအာင္၀ိုင္းရံလိုက္ႀကသည္။ပါးစပ္မွလည္းတဟီးဟီးတဟားဟားႏွင့္ဆရာအႀကိဳက္ညာသံေပး
ေနႀကသည္။"ရွင္တို႔မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္." "ဟား..ဟား.ဟား.အစ္ကိုကခ်စ္လို႔ပါကြ"ဟုဆိုကာစာ ဥအားေပြ႔ဖက္လိုက္ေလေတာ့သည္.စာဥမွာရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေသာ္လည္းအားခ်င္းမမွ်သည့္
အတြက္ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့စာနာမွဳကင္းမဲ့ေသာလူတစု၏ရက္စက္ယုတ္မာမွဳေႀကာင့္သူခူးခဲ့
ေသာမွိဳပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္အတူေျခမြဖ်က္ဆီးျခင္းကိုခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။
"ေတာက္.."
ကြ်န္ေတာ္သည္ႏွဳတ္မွေတာက္ေခါက္သံတခ်က္ျပင္းထန္စြာေခါက္လိုက္မိသည္။အဲဒါ
ကိုမင္းတို႔ကဒီလိုပဲလက္ပိုက္ႀကည့္ေနႀကလားကြာ.."ငါတို႔လည္းမသိဘူးကြ..စာဥကဘာမွ
ျပန္မေျပာဘူး..အဲဒီေန႔ကသူျပန္လာတယ္.မွိဳေတြလည္းပါလာတာေပါ့ကြာ.ငါတို႔လည္းဆြမ္း
ကပ္ဖို႔အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနေတာ့သတိမထားမိဘူး.ေနာက္ေန႔ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ေတာ့မွိဳဟင္းပါ
တယ္ေပါ့ကြာ..တကယ္ေတာ့စာဥဟာအဲဒီမွိဳဟင္းကိုသူအရွက္နဲ႔အသက္ပါလဲျပီးေတာ့ကပ္ခဲ့တာ
လို႔ေျပာလို႔ရတယ္..ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့အဲဒီေန႔ညမွာပဲစာဥတေယာက္ရြာေနာက္ပိုင္းက
ေျခာက္ကမ္းပါးထိပ္ကေနခုန္ခ်ျပီးသူ႔အသက္ကိုသူစြန္႔လႊတ္ခဲ့တယ္.ငါတို႔လည္းသူ႔ေရးခဲ့တဲ့
စာေႀကာင့္သူအေစာ္ကားခံရတယ္ဆိုတာသိတာ.အဲဒီအခ်ိန္မွာငါတို႔သူႀကီးသားဖိူးစစ္ကိုလိုက္
ရွာေတာ့တာေပါ့ဒါေပမယ့္သူႀကီးကသူ႔သားကိုတျခားရြာကိုပို႔လိုက္တယ္ေလ.ေနာက္သူတို႔ေတြ
ကလက္နက္ေတြနဲ႔ထင္တိုင္းႀကဲေနႀကတာဆိုေတာ့ငါတို႔မွာအားမတန္ေတာ့မာန္ေလ်ာ့ေနရေတာ
့တာေပါ့သူငယ္ခ်င္းရယ္.ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္မွာတေယာက္ကိုတေယာက္ဖက္
ရင္းမ်က္ရည္မ်ားမွာလည္းထိန္းထားသည့္ႀကားထဲကထြက္လာေနဆဲငါတို႔ရြာသားေတြကိုစိတ္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးျပီးမ်က္ရည္ပင္လယ္ေ၀ေအာင္လုပ္တဲ့မင္းတို႔တေတြကိုဘယ္ေတာ့မွ
ကမာၻမေႀကဘူးကြ.ဟုႀကံဳး၀ါးေနမိေလသည္။
ထိုညတြင္ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္စကားမ်ားကိုတ၀ႀကီးေျပာျဖစ္ႀကသည္ထိုည
ကလမသာပါ.သူႀကီးအိမ္မွခြဲတမ္းျဖင့္ရေသာေရနံဆီမွာလည္းတညလံုးအတြက္မလံုေလာက္
နာရီပိုင္းႏွင့္ကုန္သြားသျဖင့္ေမွာင္ထဲမွာပဲရင္ဖြင့္ႀကရသည္.တကယ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာေရနံ
လည္းထြက္ေသာရြာႀကီးတရြာျဖစ္သည္သို႔ေသာ္အဆိုပါေရနံကိုသူႀကီးႏွင့္လက္ေအာက္ငယ္
သားမ်ားမွလက္၀ါးႀကီးအုပ္ကာရြာသူရြာသားမ်ားအားခြဲတမ္းက်ျဖင့္သာေပးေလသည္။
ထိုေႀကာင့္တခ်ိန္ကေအာက္လင္းဓါတ္မီမ်ားျဖင့္ထိန္ထိန္ညီးခဲ့ေသာရြာႀကီးမွာယခုအခါေမွာင္
အတိက်ေနေတာ့သည္။သူႀကီးႏွင့္သူတပည့္မ်ား၏အိမ္းမ်ားမွာေတာ့ေရနံဆီကိုလိုသေလာက္
ရသျဖင့္ဇာတ္ပြဲမ်ားက်င္းပေနသည့္အလားမီးေရာင္တထိန္ထိန္ျဖင့္ထို႔ျပင္ပိုလွ်ံသည့္ေရနံဆီမ်ား
ကိုတဖက္ရြာရွိတိုက္နယ္သူႀကီးဦးအေခ်ာင္ဆိုသည့္တရုတ္ႀကီးတို႔ရြာကိုေရာင္းခ်ေလသည္။
ဦးအေခ်ာင္မွာလည္းေရနံဆီကိုေစ်းေပါေပါျဖင့္ရရွိေသာေႀကာင့္သူႀကီးဖိုးေရႊသန္းအားအကူ
အညီေပးသည္ျမိဳ႔မွအေရးပိုင္မင္းမ်ားလာေရာက္စစ္ေဆးေသာအခါဖိုးေရႊသန္းဘက္မွေထာက္
ခံ၍အကာအကြယ္ေပးသည္။ထို႔ေႀကာင့္ဖိုးေရႊသန္း၏သတင္းမ်ားမွာပုပ္ေဟာင္ေနေသာ္လည္း
ခုထိသူႀကီးအာဏာမွာတည္ျမဲလ်က္ရွိျခင္းျဖစ္သည္္။။ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းမိုးလင္းခါ
နီးအထိစကားမ်ားေျပာဆိုႀကျပီးေနာက္ခ်က္စူမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူအိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ
အိပ္လိုက္ႀကေလလေတာ့သည္
မနက္မိုးလင္းေသာ္ခ်က္စူႏွင့္အတူရြာေစ်းေလးထဲသိုမုန္႔စားရန္ထြက္ခဲ့ႀကေလသည္။လမ္းမွာ
ကြ်န္ေတာ့၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏အသိမိတ္ေဆြမ်ားကကြ်န္ေတာ့ကိုႏွဳတ္ဆက္
ႀကသည္.သူတို႔အားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာရြင္ရြင္ပ်ပ်မရွိႀကသည္ကိုသတိထားမိသည္အားလံုး
မွာပူပင္ေသာကေရာက္ေနႀကသည့္မ်ာက္ႏွာမ်ား.ကြ်န္ေတာ့ကိုလည္းတိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ေျပာ
ႀကသည္။သူတို႔အားလံုးေျပာႀကသည့္အေႀကာင္းမ်ားမွာတူညီႀကသည္ပံုစံသာကြဲသည္။အဓိက
အေႀကာင္းမွာေတာ့သူႀကီးဖိုးေရႊသန္းတို႔ရက္စက္ႀကသည့္အေႀကာင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။သူတို႔မွာ
ထိုအေႀကာင္းအရာမ်ားကိုပင္ရဲရဲ၀ံ႔၀႔ံမေျပာရဲႀကေပ..ကြ်န္ေတာ္မွာ၎တို႔ကိုႀကည့္၍အလြန္သ
နားမိသည္။ဖိုးေရႊႀကီးတို႔လူစုကိုလည္းရြံမုန္းမိသည္။ေႀသာ္တို႔ရြာသားေတြလည္းကိုယ္ခံေနရတာ
ကိုပင္ရဲရဲ၀႔ံ၀႔ံရင္မဖြင္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ပါလား..ကြ်န္ေတာ့မွာသက္ျပင္းေမာႀကီးကိုသာခ်လိုက္မိပါေတာ့၏
ထို႔ေနာက္မေတာ့ေစ်းထဲေရာက္ရွိလာရာထူးဆန္းေသာျမင္ကြင္းတရပ္ကိုေတြ႔လိုက္သည္
အျခားမဟုတ္..အရူးတေယာက္ေႀကာင္ေႀကာင္ႀကားႀကားအကၤ်ကို၀တ္ခါေအာ္ဟစ္ေနတာ
ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္ပါစပ္မွလည္းဖိုးေရႊႀကီးက်န္းမာပါေစ..ခ်မ္းသာပါေစဟုတြင္တြင္ေအာ္
ေနေလ၏."ေဟ့..သူကဘယ္သူတုန္းကြ""ေသာက္ရူးပါကြာ.သူနာမည္ကဖားလင္းေျမြတဲ့.
မယားတရူးတေယာက္အဆိပ္မရွိပါဘူးကြာဖိုးေရႊႀကီးတို႔ကသူကိုမုန္႔ေလးပဲေလးေႀကြးျပီးတ
ခါတေလသူတို႔ကိုေဖ်ာ္ေျဖခိုင္းတယ္.မ်ာက္ကေလးဘာေလးကခိုင္းေပါ့ကြာ..အျပင္းေျပေပါ့
အဲဒါကိုသူကဖိုးေရႊႀကီးကသူ႔ေက်းဇူးရွင္ႀကီးဆိုျပီးအဲလိုပဲေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာပဲအရူးဘံု
ေျမွာက္ေပါ့ကြာ.လာပါကြာအရူးေလာက္ေတာ့ေခါင္းထဲထည့္မေနပါနဲ႔.မုန္႔စားပ်က္တယ္ဟု
ဆိုကာမုန္႔ဆိုင္သို႔လွမ္းခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ေတြင္၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းအသံမ်ားျဖင့္လူမ်ားရုတ္ရုတ္သဲျဖင့္ဟိုေျပးဒီေရွာင္ျဖစ္ကုန္
ႀကသည္ကိုေတြလိုက္ရျပန္သည္။ေရွာင္ေႀကေဟ့..ပိုးေလာက္လန္းတို႔လူစုေသာက္က
ျမင္းထေနျပန္ဘီဟူေသာအသံကိုလည္းခပ္သဲ့သဲ့ႀကားလိုက္ရ၏..ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလဲ
ေယာင္၍တိမ္းေရွာင္မိႀကေလသည္။။".ေဟ့.ခ်က္စူဘာျဖစ္ျပန္တာတုန္းကြ"
"ဟာ.ခ်ီးတုတ္ပိုးေလာက္လန္းတို႔ေသာင္းက်န္းေနႀကျပန္ျပီ.""ဘယ္ကပိုးေလာက္လန္းလဲ"
"သူႀကီးဖိုးေရႊႀကီးရဲ႔ေျမးပိုးေလာက္လန္းေလရြာလယ္မွာေထာ္လာဂ်ီေမာင္းျပိဳင္ေနႀကျပန္ဘီ
သူတို႔ကေတာ့ေထာ္လာဂ်ီေတြထည္လဲစီးႏိုင္တာေပါ့ကြာ..တို႔ေတြမွာေတာ့လယ္လုပ္ဖို႔
ေတာင္ႏြားမရွိ"ဒီေကာင္ေတြကဒီလိုပဲထင္တိုင္းႀကဲေနႀကတာပဲလား"
"ေအးေလ.သူအဖိုးကသူႀကီးပဲဆိုျပီး..လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနႀကတာေပါ့."
"ဒီေကာင္ေလးကအရြယ္ နဲ႔မလိုက္အရမ္းဆိုးတာကြ..ရြာထဲကေကာင္မေလးေတြကိုစိန္
ေတြေရႊေတြေပးျပီးေျခေတာ္တင္တယ္ဖိုးေရႊႀကီးကလည္းအလိုလိုက္ထားေတာ့စိတ္ႀကိဳက္
ဆိုးေနႀကတာေပါ့..အဲဒီစိန္ေတြကလည္းတို႔ရြာသားျမေဆာင္အိမ္ကဒျမတိုက္ျပီးယူထား
တဲ့စိန္ေတြလို႔ႀကားတာပဲ..ျမေဆာင္တို႔မိသားစုရက္ရက္စက္စက္သတ္ခံရတာလည္းသူ
တို႔လုပ္တာလို႔ပဲအားလံုးကယံုႀကည္ႀကတယ္.သူတို႔ကေတာ့တရားခံရွာမေတြ႔ေသးဘူး
ေျပာတာပဲ..ဘယ္ေတြ႔မလဲ.တရားခံကသူတို႔ကိုယ္တိုင္ဆိုေတာ့..တို႔ရြာသားေတြက
ေတာ့တရားခံဘယ္သူလဲဆိုတာသိတယ္..ဒါေပမယ့္စြဲခ်က္တင္ပိုင္ခြင့္မရွိတာ့ဒီလိုပဲလက္
ပိုက္ႀကည့္ေနရတာေပါ့ကြာ..ငါတို႔မွာအဖိုးလည္းေႀကာက္ရ.ေျမးလည္းေႀကာက္ရ..ေခြးလဲ
ေႀကာက္ရနဲ႔အကုန္ေႀကာက္ေနရတဲ့ဘ၀ပါကြာ"ဟုသနားစဖြယ္ညည္းညဴေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကဒီမွာခ်က္စူ.သူငယ္ခ်င္းငါေျပာျပမယ္.အေႀကာက္တရားဟာရွိသင့္တာ
ထက္ပိုသြားရင္အဲဒီလူဟာဘယ္ေတာ့မွမဖြ႔ံျဖိဳးမတိုးတက္ေတာ့ဘူး..အခုငါတို႔ရြာသားေတြ
မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတယ္ဆိုတာတရြားလံုးသိတယ္ အဲဒါကိုအသိမွာပဲရပ္မေနဘဲမတရားမွဳ
ေတြကိုတြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ေတြးေခၚမွဳရွိ ရမယ္.အဲဒီကမွတဆင့္အဲဒီေတြးေခၚမွဳ
ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ႀကရမယ္ဒါမွသာတို႔အားလံုး အာဏာရွင္လက္ေအာက္ကလြတ္
ေျမာက္ခြင့္ရမွာကြ.သိရဲ႔လား""မင္းေျပာတာကဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သလုိပဲ..ဒါေပမယ့္တို႔ရြာ
သားေတြကေအးေအးပဲေနခ်င္ႀကတာ.ငါလုပ္လို႔လဲဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဆိုျပီးႀကိတ္မွိတ္
ခံေနႀကတာ.ႏွမ္းတလံုးနဲ႔ဆီမျဖစ္ပါဘူးဆိုသလိုေပါ့""အဲဒါမွားတာေပါ့ကြ.ႏွမ္းတလံုးနဲ႔ဆီ
မျဖစ္ေပမယ့္ဆီဆိုတာႏွမ္းေစ့တေစ့ခ်င္းေပါင္းထားတာပဲမဟုတ္လားကြ..ဒီလိုလုပ္ ဒီရြာမွာသူႀကီးကိုေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ရွိတဲံ့.ရဲစြမ္းသတိၱရွိတဲ့လူေတြကိုတိတ္တဆိတ္စည္းရံုးျပီး
ငါဆီေခၚလာခဲ့.ငါ့မွာအႀကံတခုရွိတယ္.အေရးအႀကီးဆံုးကငါတို႔အႀကံမေအာင္ခင္မွာ
ဖိုးေရႊႀကီး တို႔မရိပ္မိေစဖို႔ပဲ""ဒါေတာ့စိတ္ခ်..သူငယ္ခ်င္း.အသက္သာအေသခံသြားမယ္"
"ဟုတ္ျပီဒီလိုဆိုလာမယ့္ဘုရားပြဲမွာတို႔ရဲ႔အေရးေတာ္ပံုႀကီးစမယ္.."ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔
ရင္ထဲမွာေတာ့လာမည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြက္ႀကိဳတင္စိတ္လွဳပ္ရွားလ်က္...
ဖိုးသိႀကား ခံစားေရးဖြဲ႔သည္။
့္္
